Vorige maand verscheen bij uitgeverij Kok het eerste boek van Jolina Petersheim: “De Verstotene”.
Vanwege onze Amish reizen en de kennismaking op die reizen met Amish en Mennonite mensen was ik erg nieuwsgierig naar het boek!
Rachel Stoltzfus is tevreden met haar leven in een mennonietengemeenschap, totdat ze zwanger raakt en het mikpunt wordt van roddel en spot. Ze weigert schuld te belijden en verzwijgt de naam van de vader. Het gevolg is dat ze met de nek wordt aangekeken door de mensen van wie ze juist zoveel houdt. Als haar tweelingzus Leah maar niet herstelt van een bevalling, dwingt Rachels zwager, die haar daarvan de schuld geeft, Rachel om de gemeenschap te verlaten.
Het verhaal wordt telkens vanuit het perspectief van één van de hoofdpersonen verteld. Het bijzondere is, dat ook Leah’s overleden schoonvader ‘aan het woord’ komt. Hij beziet alles vanuit het leven ná dit leven.
Al aan het begin van het boek word je nieuwsgierig naar wie de vader van Rachel’s kindje zou zijn. Je komt steeds aanwijzingen tegen, zodat het je eigenlijk al snel wel duidelijk is. Maar de ontknoping vindt pas laat in het boek plaats. Er vallen dan veel dingen op hun plaats. Zelfs de namen ‘Rachel en Leah’ krijgen er een dimensie bij. De geschiedenis van de Bijbelse Rachel en Leah blijkt overeenkomsten te hebben!
——————————————————————————————————————————————-
In het tijdschrift “Puur Vandaag‘ kwam ik een interview tegen met de schrifster van dit boek, Jolina Petersheim:
Jolina, hoe kwam je op het idee voor dit verhaal?
Een aantal jaren geleden vertelde een familielid van me het waargebeurde verhaal over de onbedwingbare passie tussen twee mensen, die uiteindelijk een complete mennonietenfamilie onthechtte, ook de generaties die nog zouden komen. Het eerste wat ik zei nadat ik het gehoord had, was: ‘Dit is een boek!’ Maar ik deed er niets mee, want ik wilde in eerste instantie niet schrijven over de mennonieten.
Een paar jaar daarna zat ik in de Londense metro toen een lange man met een gebogen rug naaste me kwam zitten en mijn vriendin hem herkende als een vriend van de vrouw die ons haar appartement verhuurde. Deze man vertelde me dat ik het manuscript waar ik op dat moment aan werkte moest laten voor wat het was en dat ik opnieuw moest beginnen. Toen ik thuiskwam had ik nog niet besloten of ik dat echt zou doen, maar ik kon aan niets anders meer denken dan het verhaal over de ontrouw.
De verstotene is geschreven vanuit twee perspectieven: dat van Rachel en dat van de overleden bisschop Amos. Waarom heb je voor dat tweede perspectief gekozen?
Amos, de grootvader van mijn echtgenoot, werd verstoten uit een Amish gemeenschap toen hij zeventien was. Hij was een van de aardigste mannen die ik ooit heb ontmoet. Tijdens zijn begrafenis kreeg ik een beeld in mijn hoofd van Rachel, staand aan de rand van een graf met nieuw leven in haar armen. Ik verbeelde me dat de oude bisschop uit De verstotene, Amos King, Rachels verdriet ziet vanuit de hemel. Op dat moment wist ik dat ik een openingsscène en een tweede verteller had voor mijn nieuwe boek.
Veel van je lezers zijn geschokt door de seks voor het huwelijk en het vreemdgaan in de mennonietengemeenschap die je beschrijft. Komt zoiets echt voor in hun ‘wereld’?
Natuurlijk. Ook de Amish en mennonieten zijn niet vrij van zonde. In sommige opzichten stellen ze zich zelfs vrijer op dan wij: in bepaalde gemeenschappen is het zogenoemde ‘delen van het bed’ gebruikelijk, wat inhoud dat je tijdens je verkeringstijd een bed deelt totdat je klaar bent voor het huwelijk. En dat leidt natuurlijk vaak tot meer dan slapen.
Op je website blog je veel over ‘het eenvoudige leven’. Komt dat voort uit je mennonitische achtergrond?
Ik heb zelf nooit in een mennonitische gemeenschap gewoond, maar mijn familie heeft altijd hechte banden gehad met de Amish en mennonitische gemeenschappen in de omgeving en ik heb altijd veel verhalen gehoord over mijn grootouders, die de tv moesten verstoppen voor de bisschop en hun het permanent in hun haar probeerden te verborgen onder kapjes. Ik was er niet trots op en ik vertelde er op school bijvoorbeeld niemand iets over, maar na mijn studententijd begon het eenvoudige leven steeds meer aantrekkingskracht te krijgen. En dus probeer ik net zoals mijn familie een eenvoudig leven te leiden. We proberen te leven van wat ons land opbrengt en hechten aan waarden als geloof, familie en hard werken.
Zou je tot slot iets willen delen over je eigen geloofszoektocht?
Ik ben van kinds af aan naar de kerk gegaan, maar ik ontdekte pas dat ik een relatie met Jezus kon hebben toen ik student was en mijn geloof werd getest door verschillende moeilijke situaties, zoals mijn broers verslaving, de kankerdiagnose van mijn beste vriendin en de dood van een goede vriend. Ik besefte dat ik mezelf en iedereen om me heen moest overgeven aan God. Pas toen vond ik rust in het feit dat – hoe het ook uitpakt – Hij alles onder controle heeft.
